Forum rodu Targaryen

Archon

Dobrze*oparł się o blat i spojrzał na nią oczekując*

Okuni

*Haya myślała przez chwilę. Odchrząknęła i zaczęła mówić czystym głosem. Patrzyła przy tym przed siebie niewidzącymi oczyma, jakby kraina z jej myśli znajdowała się tuż przed nią*
- Z pewnością widzieliście kiedyś, jak po niebie przelatuje srebrna gwiazda. Jest o niej pewna legenda... W Etherlardzie - zwykłym państwie, ze swymi problemami i niepewnościami, żył królewski ród Amerhzan. Pewnego dnia nastał cudowny czas...na świat przyszli dziedzice tronu. Wyobraźcie sobie radość rodziców i mieszkańców kraju. Pospólstwo nie rozmawiało o niczym innym, a wzmogło się to jeszcze, gdy z zamku przyszły najświeższe nowiny. W niektórych budziły one radość i dawały nadzieję na nowe życie. Ale przynosiły również wstręt i zgorszenie. Dzieci miały skrzydła...Z pleców dziewczynki wyrastały opierzone, śnieżnobiałe skrzydła, podobne do tych, które mieszkańcy Etherlardu umieszczali na pomnikach swojej bogini wiary i dobra – Kapłanki. Drugie dziecko – chłopiec- nie miało tyle szczęścia. Demoniczne skrzydła budziły odrazę nawet w najśmielszych ludziach. Nikt nie potrafił dojrzeć ich piękna. Nikt nie widział, jak słońce igra z czerwono – czarnymi plamkami skrzydeł. Delikatna błona, wydawała się utkana z ciemnego jedwabiu. Nikt jednak nie potrafił tego docenić...Dziewczynkę nazwano więc Angel, a chłopca – Ill.
Mijały lata. Ill wyrósł na przystojnego młodzieńca. Mimo swej urody, nie przyciągał do siebie dziewcząt...wprost przeciwnie...Nawet najgorsza nierządnica nie chciała mieć z nim nic do czynienia. Nie przejmował się tym jednak. Nikt, nigdy nie widział go smutnego. Ill zawsze się uśmiechał. Natomiast Angel stała się piękną dziewczyną. W przeciwieństwie do brata, przyciągała do siebie ludzi. Kochali ją za to, że istniała. Natomiast ona sama była zamknięta w sobie i zamyślona. Często samotnie przesiadywała w swojej komnacie. Nikt nie wiedział, co tam robi.
Pewnego dnia Ill się jednak dowiedział. Przez przypadek...niechcący wszedł do jej pokoju. Siedziała tam i czytała...czytała o magii. Ale to nie było najgorsze. Angel zajmowała się nekromancją – najohydniejszą i najbardziej niegodziwą dziedziną czarów. Postanowił nic nikomu nie mówić i poczekać...jak się potem okazało, czekał na swój koniec.
Ill zauważył, że popełnił błąd. W nocy, jego siostra wymknęła się z zamku. Poszedł za nią. Doszli do świątyni Zmiennoskórego – boga umarłych i śmierci, przy której mieścił się mały cmentarz. I nagle Ill zrozumiał, co zamierzała zrobić Angel. Chciała zbezcześcić zwłoki...powołać umarłych do życia. Zatrzymał ją i ostrzegł, że nie będzie takich rzeczy tolerował. W tym kraju nekromancja była karna jak zabójstwo. Angel wyglądała na wściekłą, ale obiecała, że więcej się to nie powtórzy. I dotrzymała słowa...do czasu...
Parę lat później na Etherlord napadnięto. Najeźdźcy dostali się do zamku i wkroczyli do sali, w której zebrali się najważniejsi członkowie rodziny królewskiej. Jak można się było spodziewać, zabrakło tam miejsca dla Illa. Jednak dostał się do komnaty. Chciał mieć oko na siostrę. Gdy wszedł do pomieszczenia najeźdźcy atakowali króla. Ludzie, którzy mieli go bronić, zginęli. Ill rzucił się w wir walki...nie miał nawet broni, a jego umiejętności walki były słabe. Łatwo domyślić się, co się z nim stało. Jednak Zmiennoskóry nie dał mu oglądać swojego królestwa. Wysłał go on na ziemię, by mierzył sprawiedliwość.
Gdy Angel zobaczyła, że jej brat poległ uśmiechnęła się drwiąco...potem wyrysowała w powietrzu magiczne znaki. Trupy niedoszłych ochroniarzy jej ojca powstali, by zabić tego, któremu za życia poprzysięgli wierność.
Od tej pory Angel żyła jako dowódczyni Straży Królewskiej, ale jej „szczęście” nie trwało długo. Duch Illa, który został skazany na wieczną tułaczkę po świecie, zemścił się na siostrze. Pewnego ranka znaleziono ją martwą...
*Haya skończyła mówić i uśmiechnęła się lekko* Może to nie najlepsza historia, ale wymyśliłam ją na poczekaniu...Wybaczcie.

Archon

*Zaczął bić brawo*i ty śmiesz mówić, że ja jestem lepszy, to było piekne, i świetnie to opowiedziałaś.

Okuni

Daj spokój...*mruknęła* Gdzie mi do Ciebie. *zarumieniła się i wbiła wzrok w ladę*

Archon

Ja na wene musze czekać kilka godzin a ty w kilka minut, stworzyłaś dzieło, którym można się napawać przez długi czas.

Okuni

To tylko krótka, nic nie znacząca opowiastka.*powiedziała skromnie opuszczając wzrok*

Archon

To jaka by była długa, ludzie by Tobie za takie powiastki sakwami płacili by tylko usłyszeć kolejną.

Okuni

Nieprawda. *powiedziała* Poza tym...wymyślam je dla siebie, nie dla pieniędzy.

Archon

Wiem, ja naprzykad swoje śpiewam tylko bliskim i gdy są smutni.

Okuni

Rozumiem Cię. *powiedziała* Ale i tak wolę Twoje pieśni *mrugnęła do niego*

Archon

*Wyciągnał swoją rencznie zdobioną lutnie i zaczał grać, jego muzyka była harmonijna, spokojna, wesoła dawała słuchaczom stan błogości, możliwość odprężenia się, kiedy skończył grać wytłumaczył*nie zaśpiewałem dla tego bo po sporzyciu alkocholu słowa nie były by zbyt trafne

Okuni

*zachichotała* Rozumiem. Sama lutnia też nież brzmi najgorzej.

Liv

*Nagle wyrwała się z zamyślenia, na krótką chwilę odbiegła od tematu, gdy jednak zorientowała się o czym mówią spytała Hayi:* Potrafisz wymyślić taką historię tak krótkim czasie czy dopowiadasz co chwilę coś nowego? *uśmiechnęła się biorąc łyk wina.*

Okuni

Jeśli mam nastrój, to umiem wymyślić coś od tak. *powiedziała* Jedna historia, opowiadana po raz drugi czy trzeci nie brzmi juz tak samo jak za pierwszym razem.

Liv

*Pokiwała głową, na znak, że wie co siostra ma na myśli i spytała:* Czy oprócz czegoś co smakuje Thornowi mamy tu coś smacznego? *wyszczerzyła zęby.*