Forum rodu Targaryen

Okuni

Dawaj ręke - powiedziała nagle i złapała dłoń Archona. Przyjrzała się ranie. Po chwili wstała i z zaplecza przyniosła bandaż. Usiadła przy Wuju i zaczęła owijać Jego dłoń. - Nie myśl tyle. - powiedziała - A jeśli masz już myśleć, to przynajmniej powiedz mi oczym myślisz.

Archon

Nie nie koniecznie, przynajmniej nie teraz, nie chce o tym mówić... -mruknął-

Okuni

Jak wolisz - mruknęła, kończąc owijać rękę Wuja. Zaśmiała się, bo coś jej to przypomniała i już nie mogła doczekac się kelejnego spotkania... Popatrzyła na Archona z pocieszającym uśmiechem.

Archon

-Spojrzał na nią najpierw poważnie, ale po chwili dotarło do Niego, że Okuni uśmiecha sie więc odwazjemnił minę-

Okuni

No. I tak ma być - powiedziała, widząc uśmiech na twarzy Archona - Nigdy nie jest tak, by nie mogło być gorzej - poklepała Archona po ramieniu.

Archon

Tak z pewnością -odparł zabierając ręke i patrząc na nią jak by, przez bandarze widział tą rane-

Okuni

Nachyliła się nad stołem, by zbliżyć się do Wuja - Co mam zrobić żebyś przestał rozmyślać. o tym czymś o czym rozmyślasz? - zapytała cicho

Archon

Ja nie rozmyślam odparł poprostu wpatruje się na swoją dłoń- odpowiedział żartem- poza tym tak tu smętnie i nikt nic nie gada

Okuni

Twoja dłoń musi być bardzo interesująca - powiedziała z uśmiechem

Archon

Tak... nawet nie wiesz jak bardzo-uśmiechnął się-

Okuni

Więc pokaż mi - złapała Jego dłoń w swoją i zaczęła się jej przyglądać

Liv

Obudzona z zamyślenia spojrzała zdziwiona na tę scenkę. Podeszła do nich i zacmokała pod nosem widząc ranę, co jednak nie było zbyt przekonujące. - Zawsze szukasz guza... - zaśmiała się mówiąc do Archona.

Archon

Sam sobie zrobiłem tą rane...-odparł patrząc kątem oka na Liv- a co do umiejętności mojej lewej ręki to ta rana ma mi przypominać o czymś

Liv

- Ale i tak nie powiesz o czym, więc nie zaczynaj - odparła biorąc łyk już trochę wystygniętej kawy.

Archon

- tym razem może i dał się sprowokować, a może chciał pokazać że nie jest jeszcze taki przewidywalny- o ludziach któży zgineli przy mnie, chroniąc mnie, tych któży za starych czasów byli mi bliscy i oddawali za mnie życie, a ja byłem za młody by ich uratować- powiedział smętnie- a przez ten rodzinny nastrój i spokój jaki odnalazłem na smoczej skale, powoli zaczęłem zapominać... zapominać o Nich